Monique en Dommel

Onze hond was net overleden. Het duurde even maar toen vulde ik het adoptieformulier in bij DOA. Ik mocht kijken of er een match was en uiteindelijk was ik de gelukkige die Dommel mocht hebben. Bij de kennismaking wist ik gelijk dat hij het was, het was gelijk vertrouwd. Hij kwam aanlopen en ik ging naar hem toe en het was gelijk van ‘Dit is ‘m’.  Ik moest wachten of ik hem mocht krijgen, dat was ontzettend spannend. Toen ik hoorde dat ik hem mocht ophalen barstte ik in tranen uit.  

Monique over Dommel: 

‘We hebben Dommel nu 10 maanden. Het is een ‘match made in heaven’, dit moest gewoon gebeuren. Ik vind dat nog steeds iets wonderlijks. Het gaat harstikke goed, hij is zo blij. Het is een hele gevoelige hond. Ik had hem nog maar 1 of 2 dagen, hij keek mij heel indringend aan en toen heb ik hem verteld dat hij voor altijd bij mij mocht blijven wonen. Toen legde hij zijn poot op mijn arm. Dat was zo bijzonder. Al onze vorige golden retrievers mochten niet op de bank liggen maar Dommel wel. Ik vind het gewoon te gezellig met hem. Dan ligt hij met zijn hoofd op het kussentje en geniet hij zo. En wij ook.’ 

Dommel over Monique:  

‘Ik heb het heel erg fijn bij mijn nieuwe baasje! We gaan iedere dag naar een veldje waar ik los mag lopen en achter de bal aan mag rennen. Mijn baasje probeert mij te pakken te krijgen en dan ren ik heel hard weg, dat is een heel leuk spelletje dat wij samen spelen. Wanneer wij langs de scholen lopen willen alle kinderen mij aaien, daar ga ik dan heerlijk voor zitten. Ik wil hier nooit meer weg. Gelukkig vertelt mijn vrouwtje mij 10.000 keer per dag dat ze van mij houdt, en ik hou ook van haar.’